In deze serie blogs verkent Andrea Cardillo tuinen als metafoor voor lerende ecosystemen. In de vorige blogs dook Andrea in zowel de Italiaans/Franse als Engelse tuinstijlen als metaforen voor L&D-organisaties. In dit blog richt hij zich op permacultuurtuinen.
In mijn laatste twee blogs over tuinen als metaforen voor lerende ecosystemen kwam ik tot de conclusie dat zowel de Italiaanse/Franse als de Engelse tuin, hoewel ze een aantal belangrijke voordelen hebben, geen echt duurzaam model bieden voor lerende ecosystemen. Is een permacultuurtuin dan wel de oplossing voor een L&D-systeem dat echt zelfvoorzienend is?
De permacultuurtuin
Een derde en laatste krachtige metafoor voor een lerend ecosysteem is een permacultuurtuin.
Permanente landbouw (kortweg ‘permacultuur’) is een systeem gebaseerd op het observeren en imiteren van de natuur. Tuiniers van permaculturen kijken naar een natuurlijk ecosysteem in zijn geheel, waarbij planten, bomen, wortels en waterstromen in harmonie worden gebracht met de bestaande bodem en landschap.
Door dit proces produceren permacultuurtuinen voedsel voor mensen en onderdak en voeding voor lokale flora en fauna met minimale menselijke tussenkomst. Met deze aanpak is de behoefte aan water geven, wieden en bemesten minimaal, zodat het hele natuurlijke systeem na verloop van tijd kan overleven en gedijen.
Ik geloof dat dit de beste metafoor is voor hoe L&D-afdelingen zich ervan bewust worden dat permanente, zelfvoorzienende lerende ecosystemen een integraal onderdeel vormen van het bredere organisatielandschap. Deze filosofie verankert de belangrijkste kenmerken van wat Laloux ‘Teal-organisaties’ noemt.
In een optimaal scenario geeft purpose het systeem een duidelijke bestaansreden. Individuen hebben een aanzienlijke vrijheid met verantwoordelijkheid over hoe ze zich verbinden met die voedende bron en hoe ze groeien en zich ontwikkelen om eraan bij te kunnen dragen.
- Zelfgestuurde leertrajecten voor inhoud (via e-learning of online opslag van video’s, podcasts, artikelen, etc.)
- Reflectieve ruimte voor het individu en de groep (coaching, communities of practice, leiderschapsreflectie)
- Leiders en senior professionals die optreden als mentor voor nieuwe medewerkers
- Hackathons waar competente mensen bij elkaar komen om hun kennis toe te passen om te innoveren en de organisatie te ontwikkelen
- Interne teamcoachinginterventies om nieuwe teams op weg te helpen of te ondersteunen in momenten van verandering
Dit zijn voorbeelden van duurzame werkwijzen die organisaties – en individuen –helpen om een op verandering en leren gerichte mentaliteit in hun dagelijkse activiteiten in te passen.
Natuurlijk zijn er nog steeds L&D-experts nodig om een organisatie te helpen de principes van een zelfvoorzienend lerend ecosysteem te verankeren en na te leven. Ze zullen minder opereren als architecten en ontwerpers, en meer als deskundige tuiniers die in staat zijn om de dynamiek en behoeften van de omgeving te observeren en in te grijpen om de natuurlijke evolutie alleen te ondersteunen en aan te passen als dat nodig is.
Ik denk dat dit derde soort ecosysteem onze manier van denken naar een heel ander en uitdagend niveau brengt.
Zou de L&D-gemeenschap (zowel interne functies als externe adviseurs) kunnen werken volgens het principe van haar eigen overbodigheid? Zouden we ons serieus kunnen voorstellen dat we een leercultuur in onze systemen verankeren zodat onze tussenkomst niet meer nodig is?
Als je een van onze experts wilt spreken over jouw L&D-systeem, neem dan contact met ons op.
